Bardzo dziękuje za informacje. Spróbuję skorzystać z wymienianych źródeł, korzystając z pomocy siostry, która aktualnie mieszka w Anglii. Pozdrawiam     
    
Adrian Raczynski

Adrian Raczynski

[Odpowiedz]

Chciałbym to odczytać jako zobowiązanie noworoczne! Podkreślam - samo się nie zrobi!

Franek

[Odpowiedz]

Racja. Ale trzeba walczyć o pamięć każdego z Nich, zwłaszcza tych, którzy polegli dla nas i za nas...    
Dominik

Dominik Koscielny

[Odpowiedz]

W Janczaku jest trochę więcej o wymienionych sprawach. Mało wiadomo? To fakt. Personel SP liczył się w dziesiątkach tysięcy ludzi. Kilka osób nie jest w stanie nadrobić lat zaległości, a i weteranów z każdym dniem ubywa.

Franek

[Odpowiedz]

Malo o Nim wiadomo, prawda? Dziękuję i za to.    
Dominik

Dominik Kościelny

[Odpowiedz]

Z nieśmiertelnego Janczaka.    
W czerwcu 1941 pojawia się w spisie personelu. 21.10.41 rozbił Blenheima. 01.12.1941 był jednym z inicjatorów rozmowy, która doprowadziła do odejścia Alexandrowicza z funkcji dowódcy. Zginął w wypadku Beaufightera, jego nawigatorem był Łazarowicz, którego agonia to odrębna, dłuższa historia, tym bardziej, że zmarł niedawno, o ile jeszcze nie jest pośród żywych.

Franek

[Odpowiedz]

Zainteresował mnie ten temat gdyż mam podobne pytanie. Otóż kilkanaście lat temu poznałem ( nieżyjącą już )matkę jednego z pilotów 307. Był to Stefan Maksymowicz Raczyński, pilot który zginął w wypadku lotniczym 14.02.42. Niestety za życia p. Jadwigi Maksymowicz Raczyńskiej zbyt mało interesowałem się lotnictwem i losami polskich pilotów by uzyskac więcej szczegółów. Może więc teraz przy pomocy kolegów dowiem sie czegoś więcej?     
PS. P. Jadwiga była osobą w której mieszkaniu zmarł marszałek Rydz Śmigły po powrocie do Polski- była to wspaniała osoba, patriotka i bohaterka.    
Dominik

Dominik Kościelny

[Odpowiedz]

Ja nikomu nie mam nic złe. Broń Boże.    
Tylko staram się (bardziej sobie niz innym) wyjaśnić, na przykładzie dziadka,    
dlaczego tacy ciekawi ludzie w jesieni swego życia    
mogą robić wrażenie mało "kontaktowych".    
Masz rację, że wyrażenie "niekontaktowy" jest nieco niezręczne.    
    
Pozdrawiam.    
    
PS Z czasem nauczę się może używać cytatów.

Robert Maciąg

[Odpowiedz]

Ależ ja się tylko "czepiam" sformułowania! "Osoba niekontaktowa" to kolokwialne okreslenie upośledzenia umysłowego. Faktem natomiast jest, że wiele osób nie miało ochoty rozmawiać o przeszłości i unikało wspomnień. Z upośledzeniem nie miało to jednak nic wspólnego.

Franek

[Odpowiedz]

To, że ekspertem w temacie nie jestem to "widać, słychać i czuć".    
Chciałbym tylko dodać kilka słów na temat tej "niekontaktowości".    
[Osoba "niekontaktowa" nie miałaby szans na służbę w SP. ;)][/quote]    
W. Pana Raczyńskiego oczywiście nigdy nie miałem przyjemności poznać.    
Pamiętam jednak mojego dziadka.    
Do "kontaktowych" też nie należał (przynajmniej pod koniec życia - ale to nic wspólnego z Alzheimerem).    
    
Z perspektywy lat myślę, że były tego różne przyczyny :    
1. Był człowiekiem tzw "starej daty", wychowanym w innym świecie (dworek, francuska guwernantka itp).    
W wieku 13-15 lat musiał z rodziną uciekać przed sowietami z Żytomierza czy też Kijowa.    
Przepadł ich cały majatek. W Warszawie musieli życie zaczynać od początku.    
Takie urazy chyba zostają na całe życie.    
2. Wojnę przeżył, ale kilka razy niemal nie zginął    
(ucieczka z niewoli sowieckiej, jakieś torpedy u wybrzeży Francji, potem te wypadki w 307).    
W sumie zawsze uważał, że "opaczność czuwała" nad nim.    
Za to rodzina rozproszyła się po całym świecie.    
Ojciec wyszedl z domu w czasie okupacji i już nigdy nie wrócił.    
Matka zginęła w Powstaniu.    
Brat i siostra Powstanie przeżyli, ale siostrę z niewoli wyzwoliła dopiero Dywizja Pancerna gen Maczka    
gdzieś z obozu pod Wilhelmshafen (nie pamietam spellingu).    
Na koniec żona z córeczką (moja mama) "przezimowały" we względnym spokoju u rodziny pod Włocławkiem.    
3. Po wojnie musiał podjąć decyzję co dalej. W końcu powrócił do żony i córki w Polsce.    
Tak się zastanawiam czy czasem nie żałował tej swojej decyzji.    
W PRLu szykanowano go, wypominano mu "andersowców".    
To już nie był ten sam kraj co w 1939. Nie ta kultura, nie ci sami ludzie.    
Miał swoje różne hobby : działka, naprawiał zegarki, sprzęt AGD - jednym słowem "złota rączka".    
W ostatnich latach życia naprawiał różnym emerytkom żelazka, lampy, odkurzacze ... tanio i solidnie.    
    
Mi się wydaje, że miał kilka dobrych powodów by stać się ciut "niekontaktowym".    
I to chyba "niekontatowym" w stosunku do młodego PRLowskiego pokolenia.    
Myślę, że czuł się dość swobodnie tylko wśród ludzi ze swojej generacji.    
Ot, taka tam moja opinia.    
    
Pozdrawiam

Robert Maciąg

[Odpowiedz]